آلبوم «به یاد بهاری» رونمایی می‌شود

موسیقی کوک| آیین رونمایی از آلبوم تک‌نوازی کمانچه «به یاد بهاری» با هنرمندی آیدین نورمحمدی ساعت ۱۵ روز پنجشنبه سوم بهمن ماه در فرهنگسرای سرو تهران رونمایی می‌شود.

در این برنامه سید علیرضا میرعلینقی (پژوهشگر موسیقی دستگاهی)، مازیار کربلایی (سازنده کمانچه)، آیدین نورمحمدی (مؤلف) و شهاب مِنا (ناشر) به‌ عنوان سخنران حضور خواهند داشت و به معرفی ویژگی‌های این آلبوم، کمانچه و کمانچه‌نوازی علی‌اصغر بهاری پرداخته و در پایان آیدین نورمحمدی به تک‌نوازی قسمت‌هایی از آلبوم می پردازد.

آلبوم  «به یاد بهاری» که به‌تازگی از سوی موسسه فرهنگی هنری «آوای خنیاگر پارسی» منتشر شده، تک‌نوازی کمانچه آیدین نورمحمدی براساس شیوه کمانچه‌نوازی علی‌اصغر بهاری در آوازهای ابوعطا و اصفهان را دربرمی‌گیرد و قطعات ضربی مندرج در آن بر اساس شیوه آهنگسازی قدیم توسط آیدین نورمحمدی ساخته شده است.

علی‌اصغر بهاری، سال ۱۲۸۴ در ناحیه بازار عباس‌آباد تهران به دنیا آمد. او اصالتاً اهل شهر بهار بوده. پدرش «نایب محمدتقی‌خان» تا سن ۱۳ سالگی تربیت او را بر عهده داشت.

پس از آنکه پدرش ورشکسته شد، مادرش گوهر خانم فرزند میرزا علی خان نوازنده ماهر کمانچه، ناگزیر به همراه خانواده به خانه پدری پناه برد. در این زمان بود که با موسیقی انس گرفت و به کمانچه‌نوازی پدربزرگش علاقه‌مند شد.

به درخواست مادرش از میرزا علی خان به مدت ۲ سال نواختن کمانچه را آموخت و در ادامه به ۴ سال در مکتب سه دایی خود به نام‌های رضاخان، اکبرخان و حسن‌خان که در یک قرن پیش جزو هنرمندان نامی ایران به حساب می‌آمدند، دست به تکمیل تجربیات خود در کمانچه نوازی زد.

علی‌اصغر بهاری، از دایی‌های خود چیزهایی را که باید بیاموزد، آموخت تا اینکه در هجده سالگی، همراه با ارکستر ابراهیم‌خان منصوری در کنسرتی که در یک سالن بر پا شده بود، شرکت کرد و از همان‌جا آوازه‌اش به گوش موسیقی‌دانان رسید و او را به نام نوازنده خوب و آگاه به نواختن گوشه‌هایی ایرانی ‌پذیرفتند.

بعد از چند سال که پیانو به جای سنتور و ویولن به جای کمانچه رواج پیدا کرد، او هم کمانچه را زمین گذاشت و نواختن ویولن را آغاز کرد و نزد رضا محجوبی به تکمیل آموخته‌های خود در موسیقی ایرانی پرداخت. بعد از اتمام تحصیل، استادش چنان از حاصل کار خشنود بود که تمام شهریه‌ای که تا آن زمان به وی پرداخته بود یکجا به او برگرداند.

بهاری چندی بعد، در مشهد کلاس موسیقی راه انداخت و یک سال هم با حبیب سماعی استاد سنتور کار کرد و شاگرد تعلیم داد. بعد از آن دوباره به تهران رفت و از سوی روح الله خالقی برای تدریس به هنرستان دعوت شد. این ایام مصادف بود با گشایش رادیو که او را نیز به همکاری فرا خواندند. سال ۳۲ بود که پس از سال‌ها دوری از کمانچه، با علاقه فراوان دوباره این ساز را دست گرفت؛ در روزگاری که این ساز در حال فراموشی بود و اغلب به دیده تحقیر به آن نگاه می‌شد. پس از اجراهای بهاری در رادیو، دانشگاه تهران از او دعوت کرد تا به تعلیم هنرجویان این دانشگاه بپردازد. سال ۱۳۴۶ با دعوت رادیو فرانسه در سالن دلاویل در مقابل سه هزار بیننده به اجرا پرداخت.

او با همکاری با مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران، شاگردان خوبی را تربیت کرد که هر کدام ‌اکنون یکی از بهترین کمانچه‌نوازهای کشورمان به حساب می‌آیند. بهاری، علاوه بر ساختن قطعه‌های ضربی از قبیل پیش‌درآمد و رِنگ، بر ردیف موسیقی ایرانی و ضربی‌های روایت شده از متقدمین تسلط کامل داشت.

او نقش مهمی در روایت تصانیف و نغمه‌های فراموش شده و مهجور موسیقی ایرانی داشت و بسیاری از تصانیف و نغمه‌هایی که اکنون شنیده می‌شود، مدیون حافظه اوست.

بهاری، شنبه ۲۰ خرداد ۱۳۷۴ در ۹۰ سالگی درگذشت. او در دهه ۶۰، با فرامرز پایور، جلیل شهناز، محمد اسماعیلی و سید محمد موسوی، در گروه اساتید موسیقی ایران همکاری داشت که در این دوران آلبوم‌های انتظار دل و خلوت گزیده (با صدای محمدرضا شجریان) و لیلی و مجنون، دل شیدا و کنسرت اساتید موسیقی ایران (با صدای شهرام ناظری) اجرا شدند.