موسیقی در رگ‌های این شهر جاریست
به بهانه انتخاب سنندج از سوی یونسکو به عنوان شهر خلاق موسیقی؛
موسیقی کوک| یونسکو نام ۶۶ شهر خلاق جدید در جهان را سی‌ام اکتبر سال ۲۰۱۹ برابر با هشتم آبان سال ۱۳۹۸ اعلام کرد که سنندج و بندرعباس به عنوان شهرهای جدید خلاق ایرانی در میان آن شهرها حضور داشتند.
اولی درزمینه موسیقی و دومی درزمینه صنایع دستی. سنندج با این انتخاب در جمع ۲۴۶ شهر خلاق جهانی یونسکو و ۴۸ شهر خلاق موسیقی جهان قرار گرفت.
هرچند شهردار سنندج روز پنجشنبه هفته قبل در جمع خبرنگاران گفته بود که یکی از برنامه‌های شهرداری و شورای شهر در این دوره پیگیری ثبت جهانی سنندج به عنوان شهر خلاق موسیقی بود و با تشکیل کارگروه‌های تخصصی و استفاده از پتانسیل و نظر هنرمندان و صنعتگران پروپوزال این طرح آماده و به دفتر یونسکو در فرانسه ارسال شد.
او گفته بود امروز یونسکو اسامی شهرهایی که به شبکه خلاق ملحق شدند را اعلام کرد و سنندج هم به عنوان شهر خلاق موسیقی ثبت جهانی شد اما به نظر می‌آید برای ثبت یک شهر در میان شهرهای خلاق یونسکو قبل از پیگیری مسئولان به شرط‌هایی احتیاج باشد که نبودش اصلاً امکان پیگیری را هم از مسئولان می‌گیرد.
سنندج را می‌شود از نظر جغرافیایی نقطه‌ای بین مناطق مختلف کردنشین در ایران دانست. در تمامی این مناطق موسیقی در رگ ساکنان جریان دارد.
از جنوبی‌ترین نقاط غرب ایران که بالا بیاییم نغمه‌ها و نواهای گوناگونی از موسیقی کردی را می‌شنویم که تا شمالی‌ترین منطقه در غرب ایران هم ادامه دارد؛ از هوره و بند کوردی و بیت تا حیران و لاووک و چمری، همه انواعی از موسیقی کردی است و هر کدام برای خودش فلسفه‌ای دارد و پشت هر یک داستانی نهفته است.
هوره نوعی از خوانش است که سوگ و ماتم و غریبی و عزاداری و حماسه را می‌تواند تصویر کند، بند کوردی همان بداهه خوانی موسیقی کردی است که در موسیقی ردیفی و دستگاهی هم شبیهش را داریم، بیت را در جنگ‌ها و جوانمردی‌ها و حماسه‌ها سر می‌دهند، حیران از دل بیت سر درآورده و متنی است عاشقانه که سوز و گداز زیادی دارد، لاووک آوازی است که از ترانه‌های کلاسیک کردی سرچشمه گرفته و چمری خوانشی است برای تجلیل از وجود عزیزی که از دست رفته و در حقیقت شیون و عزا را با آن برپا می‌کنند.
همه این‌ها گونه‌هایی است از موسیقی کردی اما همه موسیقی کردی این‌ها نیست. کردستان سرزمین بزرگی است مردمان کرد در خاک ایران، عراق، سوریه و ترکیه زندگی می‌کنند.
مردمان این مناطق با لهجه‌ها و گویش‌های مختلفی حرف می‌زنند اما زبان مشترکی دارند به نام موسیقی. یک نفر اهل هر کجای خاک کردستان در هر کدام از این کشورهای چهارگانه که باشد هه‌لپه‌رکی را می‌شناسد. زنان و مردان کرد در هر کجای این خاک در شادی‌هایشان به صف می‌ایستند و به شکل گروهی رقص می‌کنند.
کردها موسیقی را زندگی می‌کنند. حالا بعد از گذشت این همه سال و با اینکه شاید ابهام حلال و حرام موسیقی در کشورمان، ایران هنوز حل نشده است، سنندج شهر سینه دژ در میانه آبیدر و رشته کوه زاگرس شده است شهر خلاق موسیقی.
اینجا همان‌جایی است که سید علی اصغر کردستانی، مظهر خالقی، حسن کامکار، عندلیبی‌ها، کامکارها و بسیاری دیگر را به موسیقی ایران معرفی کرده است؛ شهری که در تکایا و خانقاه‌هایش هم عارفان و درویشان نوای حق را با موسیقی دریافته‌اند؛ شهری که بزرگانی همچون خلیفه «عبدالصمد عندلیبی»، خلیفه «عبدالکریم صفوتی» و خلیفه «میرزا آغه‌غوثی» را در خاک خودش جای داده است.
اوضاع و احول اما برای اهالی موسیقی به خصوص آن گروهی که دارند در زمینه موسیقی مناطق و نواحی ایران فعالیت می‌کنند، این روزها خوب نیست، شاید دیروزها هم چندان خوب نبوده است. با این حال و به رسم و شیوه امیدواری شاید بشود انتخاب سنندج به عنوان شهر خلاق موسیقی یونسکو را روزنه‌ای دید برای دیده شدن و البته کار کردن فعالان عرصه موسیقی در کردستان.
کسانی که خیلی‌هایشان روزگار سختی را می‌گذرانند و تا قبل از زمان رفتنشان از این دنیا کمتر مسئول و مدیر فرهنگی یادش می‌افتد که این‌ها هم هستند و دوست دارند کار کنند باید نفس بکشند و همه این‌ها نیازمند حمایت عملی و نه فقط لفظی است.
این اتفاق را در تقویم فرهنگی ایران ثبت می‌کنیم که بالاخره یک شهر از ایران در زمینه موسیقی، در کنار سه شهر اصفهان و بندرعباس و رشت به عنوان شهر خلاق یونسکو معرفی شده است. تبریک به اهالی سنندج، کردستانی‌ها و همه ایرانیان و به امید روزهای بهتر برای موسیقی کشورمان.