موسیقی کوک| «همیشه لحظه‌ی باران. .» با آهنگسازی بهنام ابولقاسم و خوانندگی پوریا اخواص یکی از آلبوم‌هایی است که طی روزها و هفته‌های گذشته منتشر شده و علیرضا کلیایی سراینده اشعار آن است.
بهنام ابوالقاسم (نوازنده، آهنگساز و رهبر ارکستر) موسیقی از کودکی با ساز پیانو آغاز کرده و از آن زمان تاکنون از اساتیدی چون سوشیانت عازمی‌خواه، کلارا بوکوچاوا، حسین دهلوی، کیوان ساکت، شریف لطفی، فرید عمران بهره برده است.
او به عنوان نوازنده مهمان در ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر ملی ایران به اجرای برنامه پرداخته، در زمینه تولید و اجرا تاکنون با خوانندگانی چون همایون شجریان، سالار عقیلی، علیرضا قربانی، وحید تاج و محمد معتمدی همکاری کرده است. خبرگزاری ایلنا با او درباره چگونگی تولید آلبوم تازه‌اش گفتگو کرده که در ادامه می‌خوانید:
شما همراه با فردین خلعتبری در سال ۹۳ آنسامبل ذاستا را راه‌اندازی کردید. همکاری‌تان با ایشان ادامه دارد؟
فعالیت آنسامبل ذاستا همچنان ادامه دارد. نام فعالیت‌های مشترک من و فردین خلعتبری دیگر همکاری نیست و به نوعی برادری کردن و زندگی کردن است. به همین دلیل تا آن زمان که هستیم همکاری‌های مشترکمان نیز ادامه دارد. در حال حاضر نیز به اتفاق و با عناوین مختلف مشغول کار هستیم و فعالیتمان کماکان ادامه دارد. موضوع مهم این است که شرایط عجیب و غریب پیش آمده به واسطه کرونا، بگذرد تا بتوانیم به اجرا بپردازیم. متاسفانه در حال حاضر شرایط به گونه‌ای است که هیچ کاری نمی‌توان کرد.
در آلبوم «همیشه لحظه‌ی باران…»، با توجه به سبک و سیاق کار انتظار می‌رفت بیشتر دیده شود و مورد تحلیل قرار گیرد.
واقعیت این است که آلبوم‌هایی چون «همیشه لحظه‌ی باران…» و کلا آثار هنری، چه در حوزه موسیقی، چه سینما و تئاتر بازخوردهای کمتری دارند و اگر غیر از این باشد تعجب‌برانگیز است. اتفاقا چند روز پیش به یکی از دوستان گفتم اگر پنج‌هزار نفر آلبوم را بشنوند من خوشحال می‌شوم و اگر تعداد آن‌ها به ده‌هزار نفر و صدهزار نفر افزایش یابد خوشحال‌تر خواهم شد. اما اگر بیست میلیون نفر آن را شنیدند آلبوم را پاک خواهم کرد، زیرا اگر چنین اتفاقی بیفتد اشکالی وجود دارد و مشکل از من است. البته آلبوم «همیشه لحظه‌ی باران…» از زمان انتشار تاکنون در حد خودش دیده شده است. به هرحال طی این مدت دوستان و هنرمندان لطف داشته‌اند و اثر را شنیده‌اند و برخی نیز نقدهایی را مطرح کرده‌اند.
شما به عنوان نوازنده و آهنگساز با خوانندگان مطرحی همکاری کرده‌اید. چطور تصمیم گرفتید با پوریا اخواص که علاوه بر خواننده بودن نوازنده‌ای حرفه‌ای است، همکاری کنید؟
من و پوریا اخواص سال‌های متمادی یکدیگر را از دور می‌شناختیم. طی این سال‌ها می‌دانستم پوریا به چه کارهای مشغول است و او نیز در جریان فعالیت‌های من بود. آنچه که باعث همکاری مشترکمان شد این بود که من به اتفاق اعضای ارکستر مجلسی «رسا» آثاری از فردین خلعتبری را اجرا کردیم که برخی از آن‌ها کلام داشت. با فردین خلعتبری صحبت کردیم و طی این تعامل آنچه مطرح شد این بود که آثار با کلاممان به صدای پوریا نزدیک است و کاش او آن‌ها را بخواند. در ادامه پوریا آمد و آن آثار را خواند و این اتفاق به نوعی ما را به هم وصل کرد تا در آلبوم «همیشه لحظه‌ی باران…» با هم همکاری کنیم.
ویژگی‌های صدای پوریا اخواص برای این اثر چیست؟
درست است که پوریا اخواص به لحاظ سنی از خوانندگان فعلی چند سالی کوچکتر است، اما تجارب بسیاری در زمینه موسیقی و نوازندگی و خوانندگی دارد. به هرحال او علاوه بر فعالیت‌های بسیار و همکاری با افراد و گروه‌ها، سال‌هاست با گروه «هم‌آوایان» و آقای حسین علیزاده همکاری می‌کند. پوریا اخواص جدا از موضوعات فنی و خوانندگی، فرد بسیار همراه است و دارای اخلاق و ویژگی‌های حرفه‌ای است. به هرحال مسیری که برای تولید آلبوم «همیشه لحظه‌ی باران…» طی کردیم روندی سهل و راحت نبوده است. از طرفی، مسیری که پیش رو داشتیم در جهت تولید اثری بود که احتمالا پر مخاطب نیست و پوریا نیز مانند دیگر دوستان با علم بر این موضوع همکاری را پذیرفت.
در آلبوم، قطعات سبک و سیاق متفاوتی دارند.
آنچه درباره آلبوم «همیشه لحظه‌ی باران…» وجود دارد، مولتی ژانر بودن آن است، یعنی انتخاب‌ها بر اساس فضای هر شعر بوده و در نهایت مخاطب موسیقی ارکسترال، مینیمال و دیگر موسیقی‌ها را خواهد شنید.
اگر مخاطب قطعه‌ای را خارج از آلبوم بشنود، می‌تواند حدس بزند که آن قطعه متعلق به آلبوم «همیشه لحظه‌ی باران…» است. این ویژگی چقدر به تلفیق شعر و موسیقی ارتباط دارد؟
آنچه که وجود دارد این است که اشعار در آلبوم «همیشه لحظه‌ی باران…» روندی را طی می‌کنند و آن‌ها را با همین کانسپت طراحی کرده‌ایم. اشعاری که علیرضا کلیایی سروده سیری از عرش به فرش را پیموده‌اند. یعنی خیلی ازلی شروع می‌شوند و هرچه می‌گذرد در روند آلبوم زمینی‌تر می‌شوند.
با این حساب می‌توان گفت اشعار از میان سروده‌های قبلی علیرضا کلیایی انتخاب نشده‌اند، بلکه توسط ایشان سروده شده‌اند.
بله همینطور است. زمانی که ملودی‌های قطعات را می‌نوشتم، برای هرکدام از آن‌ها یک فضا به ذهنم می‌رسید. بر همین اساس است که در فضای ایجاد شده موسیقی باروک، مینیمال و رگه‌هایی از موسیقی پاپ را وجود دارد و حتی لحظاتی با موسیقی جز مواجه می‌شویم.